-Τι φτιάχνεις; τη ρώτησα ένα απόγευμα που πήγαμε στην παραλία.
Δούλευε ώρα πολλή με προσήλωση και όλη της την ενέργεια, βάζοντας όλη της την φαντασία.
-Φτιάχνω ένα πανέμορφο κάστρο είπε ενθουσιασμένη. Κοίταξε, έχει νερό γύρω γύρω, μεγάλες πόρτες, παράθυρα για να βλέπουν τη θάλασσα...
-Πράγματι είναι πολύ όμορφο. Έκανες πολύ ωραία δουλειά. Μα για πές μου, αυτά εδώ στη σκεπή τί είναι; και της έδειξα τα περίτεχνα στολίδια από άμμο που έφτιαξε από υγρή άμμο πάνω στη σκεπή του κάστρου.
Με κύταξε αμήχανα και αμέσως τα μάτια της έλαμψαν:
-Σαντιγουαράκια και Χελιδονάρια είναι, μου απάντησε με μεγάλη φυσικότητα κι ένα πονηρό χαμόγελο.
Ποτέ δεν έμαθα πραγματικά τι σημαίνουν οι λέξεις αυτές.
Σαντιγουαράκια και Χελιδονάρια.
Αυτό που έμαθα όμως είναι, οτι αν αφήσεις την φαντασία των παιδιών ελεύθερη, μπορεί να σε οδηγήσει σε υπέροχους κόσμους.
Κόσμους, στους οποίους η φαντασία παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο κι ανοίγει τους ορίζοντες των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων που μπορούν ή θέλουν να ακολουθήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου